File download is hosted on Megaupload
*** Vanaf deze plek wensen wij iedereen een gezond en creatief nieuw jaar toe! ***
Als we terugkijken op het afgelopen jaar, dan kunnen we alleen maar heel blij zijn met alles wat er is gebeurd. Mooie optredens, het uitbrengen van ons mini album en de videoclip SNOW en we werden verrast door drie fanvideo’s: een prachtig compliment!
We waren op lokale stations in Nederland en Engeland te horen, werden opgenomen in het clipoverzicht van de Popunie en het jaar werd op de valreep nog eens opgesierd met een integere recensie van 3voor12 (ook hieronder te lezen).
We ontvingen erg veel positieve reacties op hoe en wat we doen met MANKES en we kijken dan ook uit naar wat 2015 voor ons in petto heeft. Gelukkig staat er volgende week alweer een (besloten) optreden op de agenda en werken we achter de schermen aan onder andere nog een video en we denken over het opnemen van een tweede album. Volop plannen! 
…op de hoogte blijven van MANKES en gerelateerde projecten? Schrijf je dan in via Tiny Letter en ontvang elke maand de nieuwsbrief waarin we terugblikken en natuurlijk vooruit kijken!
———-
recensie 3voor12 (door: Mark Doorschodt):
Singer-songwriters Selma Peelen en The Weak And The Strong trokken eind 2013 hun westerse, oosterse en postpunk-noise muziekinvloeden eens flink door de blender. Met als resultaat de band Mankes, een samenwerkingsverband waarvan zij de muziek zelf omschrijven als esoterische postpunk (dat laatste gaan we maar even googelen). Begin deze maand bracht de band haar eerste videoclip ‘Snow’ uit, een zeer coole stop-motion video waar ze menig avonduurtje aan moeten hebben besteed. De schrijver van deze recensie was erg geïntrigeerd door het nummer, niet alleen vanwege de originele clip, maar met name de spannende muziek van dit vrij nieuwe duo uit Amsterdam/Rotterdam. En wat wil het toeval, een week later wordt hij gevraagd om hun debuut(mini)album te recenseren, een aanbod dat hij natuurlijk met beide handen aanneemt!
Het naamloze debuut van Mankes start met ‘She said’, een spannend nummer dat leunt op een simpel maar doeltreffend gitaarrifje op twee akkoorden, aangevuld met een monofone synth. Met die ingrediënten en de intieme samenzang is een vergelijking met The xx snel gemaakt, al grijpt de sound van Mankes meer terug naar het post-punk geluid van begin jaren ‘80.
Op ‘The bitter girl’ zijn in de mooie zangstem van Selma voor het eerst de oosterse invloeden terug te horen. Met elk couplet worden nieuwe lagen aan het nummer toegevoegd, startend met synths, gevolgd door percussie en eindigend met zware gitaarakkoorden. De sfeer doet sterk denken aan de muziek van Dead Can Dance. Aan de zangpartijen heeft de band hoorbaar veel aandacht besteed, maar de instrumenten liggen in dit nummer toch wat minder lekker in de mix, met name de akoestische gitaar en drumcomputer. Er zijn binnen dit genre bands die ook met elektronische drums een enorme ambience weten te creëren (denk bijvoorbeeld aan de Cocteau Twins). Extra aandacht daarvoor tijdens de productie zou het nummer nog meer sfeer en lading geven.
De single ‘Snow’ overstijgt hoorbaar en voelbaar de rest van het album. Ook hier wordt de spanning weer langzaam opgebouwd met slechts enkele akkoorden. Een soort elektronische versie van ‘Bella Lugosi’s dead’ van Bauhaus. Zowel de synths als de gitaren klinken lekker gruizig en bouwen op naar een climax die maar niet aan de horizon wil verschijnen. ‘Heart love moon’ is de eerste track met een refrein. De tekst spreekt ditmaal weinig tot de verbeelding, maar de muzikale afwisseling komt wel op het juiste moment.
‘Dance’ bouwt zichzelf op rondom een langzame analoge synth arpeggio, aangevuld met fijne gitaarlijnen. De tekst wordt voorgedragen als een kort gedicht, omlijnt door Selma’s oosterse klanken. In ‘The storm’ deint de band een beetje stuurloos rond, totdat met de onverwachte inzet van een synth en drumcomputer het nummer omslaat in een twee minuten lange kakafonie van gitaargeluiden en gegil. Uiteindelijk eindigt het nummer waar het begon met een ‘normaal’ couplet, de luisteraar in kwestie in verwarring achterlatend. Het debuut van Mankes sluit af met het korte ‘Surely’, een soort van Schotse hymne, waarin Selma met haar warme, loepzuivere stem het album passend afsluit.
Mankes maakt experimentele muziek, dat voor liefhebbers van langzame postpunk zeker de moeite waard is om te beluisteren. Geen ‘Music for the masses’, maar een plaat waar je even rustig voor moet gaan zitten en je een paar keer flink moet herkauwen alvorens je je oordeelt velt. Niet alle nummers zijn even sterk en qua productie zijn er zeker nog wat winstpunten te behalen, maar gezien het creatieve talent van deze muzikanten is dat slechts een kwestie van tijd.
